فارغ از گفت و گوهای فیلسوفانه ما با بندهای زیادی به خاک وابسته ایم. نمی توان خاکستر نیاکان را به پاشنه کفش ها چسباند و با خود برد.

حس وظیفه آنگاه معنا می‌ یابد که حرفه‌ ای را که در پیش گرفته‌ ای، با عشقی آتشین دوست بداری و چون بر سر دوراهی قرار بگیری، بر اساس نداری وجدانت دست به انتخاب بزنی. یک‌ سو، زندگی در پناه سکوت تحمیلی و سوی دیگر، مرگی همراه با طلیعه‌ی فریاد واپسین حقیقت.

کتاب حاضر گفت‌وگویی است با رومن گاری، چند ماه قبل از مرگ نابهنگام او...

خواننده عزیز متأسفم که باید بگویم کتابی که در دست دارید، بیش از حد ناخوشایند است...

این کتاب یک زندگی‌ نامه سنتی نیست، بلکه مجموعه‌ای از حکایات، خاطرات و تأمل‌های فکری است که حول محور بورخس و آثارش می‌ چرخند

(داستان‌های طنز نوجوان آمریکایی)

آننکوف: بسه دیگه! دیوونه شده‌ید؟ حواستون هست کی هستیم؟

در فارنهایت ۴۵۱ حکومت از جنس «برادر بزرگ» اورول در رمان ۱۹۸۴ نیست...

در یک غروب لطیف و خنک، فلیکس به ماری می‌گوید که دارد می‌میرد و به همین خاطر ترجیح می‌دهد که آن دو رابطه‌شان را با هم قطع کنند...