با استفاده از نسخه نیکلسن و با مقدمه مرحوم قزوینی

کتاب داستانی و پژوهشی است که به شرح و روایت چگونگی آشنایی شمس تبریزی و مولانا جلال‌الدین محمد بلخی می‌پردازد.

این اثر حاصل گفت‌وگوی مستقیم یک پژوهشگر ایرانی مسلمان با راهبی اهل ذن است و برای نخستین بار در عالم پژوهش‌های ایرانی در حوزه‌ی ادیان شرقی، بخش‌هایی از باورهای اعتقادی این جماعت را آیینه‌وار بازتاب می‌دهد.

داستان‌های کوتاه گردآوری شده در این کتاب، سعی دارند به خواننده تفهیم نمایند که چشمک‌های خداوند اکثراً درست سر وقت به ما می‌رسد و بسیاری از اتفاقات عجیب و غیرقابل پیش‌بینی در واقع تجلی ذات خداوند هستند.

اگر می‌خواهید در فرصتی کوتاه با روح پرشور صوفیان و دنیای درونیشان آشنا شوید، این کتاب دریچه‌ای‌ست به سوی آن افق‌های دور.

این کتاب را یکی از دانشمندان قرن هشتم قمری به نام ابن شمس‌الدین حسن ظافر و به فرمان شاه شجاع به زبان فارسی ترجمه کرده و آن را «الکنوز الودیعه من رموز الذریعه» نامیده است. کتاب «الکنوز الودیعه» علاوه بر جنبه علمی، دارای نثری فصیح و بلیغ و از بهترین نمونه‌های نثر فنی قرن هشتم است.