این صد نامه که آنها را منتشر می کنم، یاد مانده ای است از عشق ها و محبوبه های من که نمی خواستم آنها را منتشر کنم مبادا به کسی خیانت و ظلم کرده باشم.

گمان می کردم / ماه بالاترین نقطۀ آسمان جای دارد

اگر چشمانت را بگشایی شب دروازه های خزه اش را باز می گشاید

نه جاده درخت انجیر و پوسته های آفتاب

لمس دستان من پرده‌های هستی تو را می‌گشاید غایت عریانی را بر تو می‌پوشاند

به یاد می‌آورمت همان‌طور که در پاییز گذشته بودی کلاه طوسی و دلی آرام