محبوب من! همه جا تو همراه من هستی

زمانی که مردم مرا با گیتارم در خاک کنید زیر شن ها

اینا همه‌ی حرف‌هایی نبودن که کاش می‌زدم. در اصل بیشترشون حرفایی‌ هستن که کاش نمی‌نوشتم. کاشکی اهمیت نمی‌دادم... ولی متاسفانه می‌دم.

زئوس کابادایی در این کتاب، عشق به معشوق از دست رفته‌اش را به شیوایی بیان می‌کند.

دهه پنجاه خورشیدی دوران تین ایجری بود و رادیو هنوز بخش بزرگی از وقت آدمها را پُر می کرد. صبح ها که برای رفتن به مدرسه آماده میشدم رادیوی خانه روشن بود

(شعر حماسی فنلاندی)