. هیچ نشانی هم از نقطه‌ گذاری و علایم سجاوندی نیست.

متن از وضعیتی صحبت می کند که تخیلی در حال مرگ است، اما خود تخیل از این وضع رو به نابودی اش آگاهی کامل دارد.

داستان آخر بازی، بعد از وقوع فاجعه ای آخرالزمانی شروع می شود؛ فاجعه ای که اطلاعات و جزئیات زیادی از آن به مخاطب داده نمی شود.

بله، روزگاری بود که بیدرنگ شب میشد و با جستوجوی گرما و تکه های تقریباً خوردنی به خوبی میگذشت.

او در پایان گفت، من مرسیه هستم، تنها، بیمار، در سرما، پیر، نیمه دیوانه و بدون هیچ راه پس و پیش

گه‌ گاه می‌رفتم و مزارم را تماشا می‌کردم

از جیب پیراهن یک شیشه ی کوچک قرص بیرون می آورد، به فکر فرومی رود، یک قرص می بلعد...

(داستان های فرانسه،قرن 20م،،برنده جایزه نوبل ادبی 1969)