اگر داستان دن کیشوت درباره آدم خیالبافی ست که جرات می کند عین خیال خودش بشود،داستان من درباره نویسنده ای است که جرات می کند به مکتوباتش در زندگی تحقق ببخشد

به خودم می‌آیم و می‌فهمم دلیل اینکه این‌همه از ایسا بدم می‌آید این است که خیلی خوب مرا می‌شناسد، برای این است که می‌بیند من چه موجود کثافتی هستم...

نگاه امیرسام به جد پرتعشق بود. پشت دست دخترک را با تاملی محترمانه بوسید و دل صحرا لرزید. نفسی که حبس کرده بود را بیرون داد. تردید جایش را به آرامش داد. یک بوسه چه کرد با دلش؟ یک نگاه چه کرد با آن همه نخوت بیهوده؟...

اوی سفری ذهنی را آغاز می‌کند به لندن و سپس تبریز و باکو و لنینگراد.

ژولی سرش را از کالسکه بیرون آورد. او کلاهی از پوست سمور بر سر داشت و پالتوپوستش اندام او را چنان پوشانده بود که فقط چهره‌اش دیده می‌شد.

نها طنزی را طنز واقعی میدانم که به سود مردم باشد