رمان سفر به انتهای شب، یکی از بزرگترین شاهکارهای ادبیات فرانسه است. هنگامی که دکتر لویی فردینان سلین در سن 38 سالگی دست‌نویس رمان خود، سفر به انتهای شب را برای چاپ فرستاد. ناشرش او را همتای شکسپیر و دانته خواند.

کتاب مصوّر حاضر، مجلّدی از مجموعه کتاب‌های «دانستنی‌ها» است.

زندگی ایوا پیچیده نیست. زندگی‌اش بچه است و غذا. غذاست که باعث می‌شود زمستان وسط کوه‌ها نمیری، زمانی که وحشتی‌ترین شکارها به‌خاطر سرما قایم می‌شوند. تنها حیوان‌هایی که بیرون می‌آیند مثل برف سفیدند، پیداکردنشان سخت است و تا ببینی‌شان زیر و بمت را درآورده‌اند؛ تا تفنگت را بلند کنی ناپدید شده‌اند. بنابراین توی این منطقه بهتر است آدم غذای ذخیره داشته باشد و آن هم نه کم و هنری پیر که هواپیما دارد، همان که از خانه‌اش در شرق تا اینجا سه‌چهار ساعت پیاده راه است، گفت سال اول کارش به جایی رسیده که ریشه می‌خورده تا این زمستان نکبتی را بگذراند. بعدش دیگر می‌دانست. بخت یار من بود، من شکارچی خوبی‌ام حتی خیلی خوب، اینجا همه همین را می‌گویند ولی زمستان که بشود زمستان است دیگر.

مولیر در بزرگ‌ترین آثارش به نقد و تحلیل بی‌رحمانة خلق‌وخوی آدمی، کاویدن ریشة حماقت‌های بشری و تحلیل پندارهای نادرست انسان می‌پردازد.

(مجموعه داستان)

یک روز متوجه شد که دارد تکه‌تکه می‌شود. تکه کاغذی برداشت و نوشت: «دارم تکه‌تکه می‌شوم» و زیر آن نوشت: ۲۳ و ۱۳ دقیقه. چند روز بعد این جمله به ذهنش خطور کرد: «آدم‌های کوچک هر روز کوچک‌تر می‌شوید! تکه‌تکه می‌شوید، شمایی که آسایش‌تان را دوست دارید، سرانجام از بین می‌روید.» ولی نمی‌خواست از بین برود.