غروب ها لباس باز و بلند ارغوانی می پوشید به لاله گوشش عطر میزد و منتظر هیچ کس نبود...

فرزند آخر بودیم- از پدری تنومند...

ما مانده بودیم باران شب سر بالایی خیابان و جوانی که می خواست در باران و در شب گم شود....

تقدیر چیز مسخره ای‌ ست اگر مردن در رختخواب باشد....

دلواپسی و دلتنگی وقتی به پایان می رسد که شب با دو سه قطره باران و دو سه قطره اشک پایان پذیرد...

از وقتی به یاد می آورمت اهل مکاشفه بودی