کتاب یوگا و ام اس

• یوگا همواره آهسته و پیوسته در هر مرحله ای از بیماری سعی در بالا بردن سلامت عمومی بیمار دارد. از جهتی دیگر، یوگا فرد بیمار را ورای بیماری اش می برد و به سوی هدفی مهمتر یعنی خرد و آرامش سوق می دهد.
• این کتاب به بخش تقسیم می شود: بخش اول مقدمه ایست برای آشنایی مختصر با یوگا برای افراد مبتلا به ام اس و یک روش درمانی برای تمرین آن است. بخش دوم هدفی، کاربردی و عملکردی دارد.
• این کتاب ابزار فیزیولوژیکی اولیه ای را شرح می دهد که به افراد مبتلا به ام اس و بیماری های مشابه کمک می کند. سپس وضعیت هایی را که به شرایط مختلف بیمار کمک می کند را جداد نموده و مربیان و یوگاآموزان و بیماران را راهنمایی می کند تا از حالات فیزیولوژیکی مطابق با نیازهای بیمار استفاده نمایند.

یوگا مجموعه‌ای از تمریناتِ جسمی، ذهنی و روحانی است و ریشه در هند باستان دارد. کلمه یوگا به معنای اتحاد است. هدفِ یوگا، رام و آرام‌کردنِ ذهن (سونیاتا) با درکِ آگاهیِ شاهد و جداشده‌ای است که تحتِ تأثیرِ ذهن (چیتا) و رنجِ دنیوی (دوکا) قرار نمی‌گیرد. یوگا در هندوئیسم، بودیسم و جینیسم دارای طیفِ گسترده‌ای از مکاتب، تمرینات و اهداف است و یوگای سنتی و مدرن در سراسر جهان تمرین می‌شود. حرکات بدنی یوگا نقش به سزایی در سلامتی و خواص فراوانی برای بدن انسان دارد. انعطاف بدن را نیز بالا می‌برد.

مولتیپل اِسکلٌروزیس یا اسکلُروز چندگانه یا تصلب پراکنده (Multiple Sclerosis) به اختصار MS، به معنی سفت شدن چندین بافت عصبی است. ام‌اس یک بیماری التهابی است که در آن غلاف‌های میلین سلول‌های عصبی در مغز و نخاع آسیب می‌بینند. این آسیب‌دیدگی می‌تواند در توانایی بخش‌هایی از سیستم عصبی که مسئول هدایت هستند اختلال ایجاد کند و باعث به وجود آمدنِ علائم و نشانه‌های زیادِ جسمی شود. ام‌اس به چند شکل ظاهر می‌شود، علائم جدید آن یا به صورت عودِ مرحله‌ای (به شکل برگشتی) یا در طولِ زمان (به شکل متناوب) اتفاق می‌افتد. ممکن است در بین عود، نشانهٔ بیماری به کلی از بین برود؛ با این وجود مشکلاتِ عصبیِ دائمی به ویژه با پیشرفتِ بیماری در مراحلِ بعدی به‌طورِ مداوم اتفاق می‌افتد.

اگرچه علت بیماری مشخص نیست اما مکانیزمِ اصلیِ برای آن آسیب زدن توسط سیستم ایمنی بدن یا اختلال در سلول‌های تولیدکنندهٔ غلافِ میلین است. دلایل ارائه شده در مورد این مکانیزم‌ها شامل عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی مانند عفونت است. معمولاً ام‌اس بر اساس نشانه‌ها و علائم و نتایج آزمایش‌های پزشکی تشخیص داده می‌شود.

هیچ درمان شناخته‌شده‌ای برای اسکلروز چندگانه وجود ندارد اما برخی روش‌های درمانی در کنترل آن مفید واقع شده‌اند. درمان‌های موجود به منظور بهبود عملکرد بدن پس از هر حمله و جلوگیری از حملات جدید صورت می‌گیرد. اگرچه داروهایی که برای درمان ام‌اس تجویز می‌شود اندکی مؤثرند اما دارای اثرات جانبی هستند و تحمل آن دشوار است. با وجود اینکه شواهدی در مورد اثربخشی درمان‌های جایگزین ام‌اس وجود ندارد، بسیاری از مردم به دنبال آن درمان‌ها هستند. پیش‌بینی نتیجه دراز مدت درمان بسیار دشوار است، اما نتیجه قابل قبول بیشتر در زنان، افرادی که در سنین پایین‌تر به این بیماری مبتلا شده‌اند، افرادی که در آن‌ها دوره‌های عود مشاهده می‌شود و افرادی که آن‌ها در مراحل اولیه حمله‌های کمی را تجربه کرده‌اند مشاهده می‌شود. امید به زندگی افراد دارای ام‌اس ۵ تا ۱۰ سال کمتر از دیگران است.

از سال ۲۰۰۸، بین ۲ تا ۲٫۵ میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مبتلا شده‌اند، این در حالی است که نرخ ابتلاء در بخش‌های مختلف جهان و در بین جوامع مختلف تفاوت آشکاری دارد. این بیماری به‌طور معمول در سنین ۲۰ تا ۵۰ سالگی و در زنان حدود ۳ برابر مردان اتفاق می‌افتد. نام «اسکلروز چندگانه» به زخم‌ها (سختینه یا به عبارت دیگری پلاک یا زخم) که در ماده سفید مغز یا ستون فقرات قرار دارد گفته می‌شود. ام‌اس در سال ۱۸۶۸ توسط ژان-مارتین شارکو توصیف شد. محققان در حال توسعه درمان‌ها و روش‌های تشخیص جدید هستند.