کتاب کینو آگورا (بدن به مثابه شی سینمایی) (مرده و زنده)

کتاب بدن به مثابۀ شیء سینمایی کند‌و‌کاو باریک‌بین و جهان‌شمول دربارۀ موضعِ به‌ظاهر موحشِ بازنمایی‌های بدن‌های مُرده و کالبدهای بی‌جان در سینماست تا نویسنده «مسائل نظریه و نقد فمینیستی فیلم، نظریۀ روایت، مسائل فلسفۀ معاصر، معنای بازیگری در سینما و بسیاری موضوع‌های دیگر» را با نگرشی نقادانه در کتاب به بحث بگذارد.
لزلی استرن برای این منظور فیلم‌ها و فیلمسازان گوناگونی را در تحلیل‌ خود گنجانیده است: ژان‌لوک گُدار، آلفرد هیچکاک، اورسن ولز، میکل‌آنجلو آنتونیونی، جان فُرد، انیِس واردا و توماس گُتیِرِس آلِئا، فیلمساز فقید کوبایی، و بسیاری فیلم و فیلمساز دیگری در این بین با این حال، او برای پیشبرد بحث‌هایش بر سه فیلم تمرکز می‌کند و به جزئیات آنها می‌پردازد: واپسین فیلمی که ماکس اُفولس در هالیوود ساخت، لحظۀ غفلت (۱۹۴۹) با نقش‌آفرینی جون بِنِت؛ فیلم استرالیاییِ داستان ژاپنی (۲۰۰۳) ساختۀ کارگردان زن استرالیایی سو بروکس؛ و خانه‌به‌دوش (۱۹۸۵) ساختۀ انیِس واردا.
استرن در هر گامی که برمی‌دارد صدایی منحصربه‌فرد و سبک تحریری شخصی و شاعرانه در کار می‌کند که حاصل فهم دقیق فلسفۀ مدرن، از جمله مارتین هایدگر و برونو لاتور، و دلدادگی عمیق به همۀ اشیای سینمایی، اعم از مرده و زنده، است.