آنچه سعدی را به مدیحهسرایی واداشته اندیشهی مالومکنت و کسب آن نبوده. این عرصه برای او جولانگاهی است برای تبیین اندیشههای سیاسی، اجتماعی و اخلاقی که از سویی ذهن او را به خود مشغول داشته و از سوی دیگر به عنوان ناصحی اجتماعی خود را ملزم به بیان این مفاهیم میدانسته؛ از اینروست که به مبالغه و گزافهگویی نمیافتد و شعر را به خدمت قدرت درنمیآورد.