در شعر حماسی دسته ای از اعمال پهلوانی خواه از یک ملت باشد و خواه از یک فرد به صورت داستان و یا داستان هایی در می آید که ترتیب ونظم از همه جای آن آشکار است ، از نقطه یا نقاطی آغاز می شود و به نقطه یا نقاطی پایان می پذیرد. ناقص و ابتر نیست و خواننده می تواند با خواندن آن داستان از مقدماتی آغاز کند و به نتایجی دست یابد. در یک منظومی حماسی شاعر عواطف شخصی خویش را در اصل داستان وارد نمی کند و آن را به پیروی از حال خودش تغییر نمی دهد و به شکلی تازه چنان که خود بپسندد یا معاصران از او بخواهند، در نمی آورد و به همین منوال به سرگذشت و یا شرح قهرمانی های پهلوانان و کسانی که توصیف می کند، هرگز دخالتی نمی ورزد و به نام خود و آرزوی خویش در باب او داوری نمی کند چنان که در شاهنامه و دیگر منظومه های حماسی می بینیم