با وجودیکه تصور میشد نمایش های مدرنیستی و آوانگارد اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم براساس نوآوری در امر بازیگری اجرا میشدند، اما نوآوری های پستمدرن در دورههای بعد، از بازنگری در ماهیت فعالیتهایی نشئت گرفتند که در صحنه و با توسعهی هنر اجرا رخ دادند و هنرمندانی از پیشینهها غیر تئاتری، برداشتهای متفاوتی را بر روی کنش اجرا ایجاد کردند. عنوان کتاب به تحولات و بحثهای مطروحه در فضای دانشگاهی امریکا و تکامل مطالعات اجرا بهعنوان رشتهای مجزا از مطالعات تئاتر اشاره میکند. بهرغم تضادهای موجود میان مطالعات تئاتر و مطالعات اجرا، این کتاب برداشت نویسنده از رابطه این دو مقوله را نشان میدهد؛ رابطهای که مفهومی پیوسته داشته و بههیچ عنوان گسسته نیست.