کتاب چقدر خوب سیگار می کشیدم

چرا باید سراغ چیزی یا کسی رفت وقتی قرار نیست زندگی‌مان را دگرگون کند؟ این سؤالی است که در طول این دو داستان سامبرا از ما می‌پرسد. محور اولی ادبیات است و دومی سیگار؛ دو عنصری که فرای سودمندی یا ضررشان مثل لنگری انسان را از ملال و سرخوردگی به چیزی متصل می‌کند. هر دوی آن‌ها بخشی از تنهایی انسان و فرای مصلحت و زندگی روزمره‌اند، خاطره‌هایی می‌سازند و یاد‌هایی را تا ابد زنده نگه می‌دارند. «سیگار‌ها علائم سجاوندی زندگی‌اند.» می‌توان این نکته را درباره ادبیات هم به کار برد سیگار و ادبیات مکث‌هایی‌اند که زندگی روزمره را تحمل‌پذیر و شورمندتر می‌کنند.