بگذار این پیراهن هوایی بخورد....

شخصیت افسانه ای دارای جذابیتی مسحور کننده است که زمان نمی شناسد

در اتاق را که باز می کرد، پوسته های تن مرد بلند می شدند و دوباره آرام روی قالیچه و پتو می نشستند.

در کهکشان براده های آهن می بینم ستاره ای در جای خودش نیست

اما چه مدتی از زمان لازم است تا متوجه بشوی سرانجام نشانه ای از حیات در خلوت مکان جاری خواهد شد یا نخواهد شد؟

انسان همیشه نوعی تأثر شرم آور و اشباع نشده را در گوشه ای از اعماق وجود خویش حفظ می کند...

اواخر دهه‌ی 1340، سینمای ایران وارد مرحله‌ی تازه‌ای شد که از آن به عنوان «موج نو» یاد می‌کنند

فردا هم برشت را در برلین به خاک می سپارند

یادم می آید پنج سال بعد از آن از پیگال تا شانزه لیزه را با اتومبیل رفتم. به خیابان کلیشی رفته بودم تا کلود برنارد را در کتابخانه اش ببینم