کتاب نوشابه زرد (نوشته ها و عکس های سفر به کانادا)

وقتی نسل ما بچه بود، کانادا برایش بیشتر نوشابه‌ی پرتقالی بود که با وقوع انقلاب دیگر پیدا نمی‌شود. ما کانادا را کمتر به عنوان یک کشور مهم و مستقل می‌شناسیم. من اما وضعیتم فرق می‌کرد. پدرم یک پسر دایی داشت که چند سال قبل از دنیا آمدن من رفته بود به مونترال و آنجا پزشک شده بود. من هیچ وقت او را ندیده بودم، اما هر از چند وقتی یک نامه توی حیاط خانمان می‌افتاد که رویش یک تمبر زیبا بود. در ذهن من کانادا سرزمین تمبرهای زیبا بود. آن‌ها را از روی پاکت نامه می‌کندم و توی آلبوم تمبرم می‌گذاشتم و می‌شد مایه‌ی پز دادن به دوستام و هم کلاسی‌ها. من تنها کسی بودم که توی آلبوم تمبرم تمبرهای کانادایی داشتم.
سال‌ها گذشت و ما همپای تاریخ پیش آمدیم. انقلاب شد، جنگ تمام شد و حالا وقت آن بود که جهان را بیشتر بشناسیم. کانادا آرام آرام در اطلاعات تاریخی و جغرافیایی ما وارد شد و آرام آرام مقصدی شد برای ایرانیانی که شرایط زندگی در کشورشان را برنمی‌تافتند و به دنبال جایی برای یک زندگی جدید بودند. کانادا از اواسط دهه‌ی هفتاد برای خیلی از جوان‌های آن دوره یک نقطه‌ی خاص شد. نقطه‌ای در دورترین جا از خانه که هم (دلتنگی) می‌آورد و هم عین حال (امنیت). کانادا کشور جدیدی بود با قوانین خاص و با وجود سرمای زیادش که برای ایرانی‌ها قابل تحمل نبود، می‌توانست یک رفاه نسبی برای آن‌ها فراهم آورد…