گمان می کردم / ماه بالاترین نقطۀ آسمان جای دارد

اگر چشمانت را بگشایی شب دروازه های خزه اش را باز می گشاید

که تو از ازل غمگین بودی، خنده غمگین‌ ترت می‌کند.

نه جاده درخت انجیر و پوسته های آفتاب

لمس دستان من پرده‌های هستی تو را می‌گشاید غایت عریانی را بر تو می‌پوشاند

به یاد می‌آورمت همان‌طور که در پاییز گذشته بودی کلاه طوسی و دلی آرام