کتاب یست شعر عاشقانه و یک سرود ناامیدی

به یاد می‌آورمت همان‌طور که در پاییز گذشته بودی
کلاه طوسی و دلی آرام
با جنگ شعله‌های گرگ و میش در چشم‌هایت
و برگ‌های افتاده در زلال روحت

پیچیده به بازوانم همچون تاک
برگ‌ها همه صدای تو بودند، آهسته و آرامش بخش
عطشم می‌سوخت در آتشی از هیبت
سنبل آبی شیرینی، تافته بر روحم