شعر کرد به مثابه رودی پر خروش است که آوازش، خنکایش و حتی چک چک قطره قطره اش جان را خستگی به در می کند

تو ای محبوب کودکان و خستگان تو ای محبوب شاعران و تهیدستان....

آن که خورشید نگاهت را پدید آورد، دیدنت لبخند بر لب های او هرگز نشاند آیا؟

شعر دود پس می دهد اما فرو نمی نشیند. یکجور کرداری دارد شیدا، بال بال زنان، ما را که بر می گزیند

در پس زمینه، دریاچه ای هست / و در پشت آن، تپه های پست...

دانه های یاقوت چه گفتند وقتی با آب انار رو به‌ رو شدند؟