. هیچ نشانی هم از نقطه‌ گذاری و علایم سجاوندی نیست.

شاید یک رویاست، که غافلگیرم میکرد...

بله، روزگاری بود که بیدرنگ شب میشد و با جستوجوی گرما و تکه های تقریباً خوردنی به خوبی میگذشت.

او در پایان گفت، من مرسیه هستم، تنها، بیمار، در سرما، پیر، نیمه دیوانه و بدون هیچ راه پس و پیش

متن از وضعیتی صحبت می کند که تخیلی در حال مرگ است، اما خود تخیل از این وضع رو به نابودی اش آگاهی کامل دارد.

این قدر سوال نکن ! کور چه می‌ داند زمان چیست. کور که با زمان و چیزهای زمانی سر و کار ندارد.

داستان آخر بازی، بعد از وقوع فاجعه ای آخرالزمانی شروع می شود؛ فاجعه ای که اطلاعات و جزئیات زیادی از آن به مخاطب داده نمی شود.