اندرو کندی استادانه نگرش بکت به کاستگی انسانیت را با آثار رسمی و مکتوب و عدم منابع شفاهی پیوند داده و سادگی و صراحت بنیادین و انسجام و وحدت آثار بکت را در بافت های پیچیده آن پی گرفته است. وی در بخش نمایش نامه ها، بر شوخ طبعی و انسان گرایی تراژدی-کمدی به موازات اثر بخشی نمایش تأکید می کند؛ و در بحث در باب داستان (سه گانه رمان های معروف)، افت بی رحمانه «داستان» را با کاهش فردیت راوی مرتبط می داند.