شیوه روایت تاتیانا تولستایا در آثارش بدین نحو است که نخست در نهایت سادگی به سراغ قصه‌های کودکان با افسانه‌ها می‌رود و پس از آن گام به گام داستان را به نهایت پیچیدگی و ظرافت سوق می‌دهد.

گاهی آنچنان مثل دائم‌الخمری به زرق و برق این دنیا دل می‌بندیم که یادمان می‌رود یک روز هم باید جلو پلاسمان را جمع کنیم و راهی دیار فراموش‌شدگان شویم. البته که هرگز از مرگ نمی‌ترسم چون اینجا دلبستگی چندانی ندارم...

چشمانش غزل‌های زیبا می‌سرود و می‌خواند: «گر هیچ مرا در دل تو جاست بگو...» لبخندم جان گرفت و تمام خستگی و نفرتم را شست. دنیا رنگ دیگری گرفت و...

من نمی‌خواستم کسی مدام به من توجه کند؛ نیاز داشتم یک نفر آن قدر برایم مهم باشم که من به او توجه کنم، عاشق شدن را زندگی کنم، پیچک شوم به دور کسی، نه برای این که وظیفه‌ام است برای این که دوستش دارم از او محافظت کنم...

فکر می‌کنم دوست دارم یک دختر عاشق باشم. حتی اگر الان کسی برای دوست داشتن نباشد...

در آن روزهای ابری، رابرت نویل هیج وقت مطمئن نبود غروب کی می‌آید و گاه قبل از اینکه بتواند بازگردد، آن‌ها در خیابان‌ها بودند...