این رمان که به صورت اول شخص روایت می شود حدیث نفْس خود دازای است؛ نویسنده‌ای که زندگی پرآشوبی داشت و پرداخت اعتراف‌گونه و صادقانۀ زندگی، شاخصۀ آثارش شد.

کتاب، روایتگر زندگی زنی‌ است که برخلاف بسیاری از همسران رجال سیاسی، تنها همراه و تکیه‌گاه عاطفی نبود، بلکه به‌مثابه مشاوری آگاه و کنشگری مستقل، در تصمیم‌سازی‌ها و سیاست‌گذاری‌های همسرش نقش‌آفرین بود.

تریلری روانشناختی که به دل مضامینی چون سالخوردگی، حافظه و هویت می زند

داستانی از یک ازدواج که با خشم و پشیمانی و پس‎زمینۀ عشق و ترس، در حال فروپاشی است. روایتی عاطفی و قدرتمند از مبارزه و انزوا...

در یکی از محله های شلوغ توکیو در زیرزمینی کافه ای بخصوص وجود دارد که می تواند انسان ها را به سفر را به سفر در زمان ببرد اما

همه چیز از شهری دیگر و زندگی ای دیگر آغاز شد. به همین دلیل من نمی توانم این داستان را آن گونه که دوست دارم بنویسم