کتاب دین و سینما

هنر حاصل نسبیت بی‌‌واسطه با عامل و آدم و مبدأ عامل و آدم است، و به عبارت دیگر اثر هنری در نسبت بی‌واسطه آدمی با وجود موجود ظهور ا این نسبت دو وجه یا دو ساحت دیگر دارد: اول ساحت ادراکات حسی و فوق حسی بشری و دیگر زبان و بیان هنری که صورت‌های خیالی یا ایماژها است.
نویسنده در این کتاب توانسته است مخاطب علاقه‌مند به مباحث دینی و عرفانی را با سینمایی که راوی این مباحث باشد، آشنا کند. او با بررسی وضعیت هنر در زمانه، به سراغ سینما و هنر هفتم می‌رود و به نقد آن می‌نشیند. او با شناخت بسیار دقیق از لایه‌های فکری دین و مذهب، مرعوب هر فیلمی که منتسب به سینمای دینی بوده، نشده است و برای آن که فیلمی را در چنین گونه‌ای قرار دهد، آن را از فیلترهای متعددی ‌گذرانده است.
او در این کتاب به بیان ضروریاتی می‌پردازد که برای تحقق سینمای دینی لازم بوده و اساسا تشریح می‌کند که ارتباط سینما با دین چگونه رابطه‌ای است.