آورچنکو ساده می‌نویسد. زبانش مفهوم و بی پیرایه است و این خود گواهی است بر صداقتش.

بونین در داستان‌هایی که از او در کتاب آقایی از سان‌فرانسیسکو گردآوری و ترجمه شده‌اند مضامینی چون عشق، سرنوشت، مرگ، جنگ و تقابل فقر و ثروت را دستمایۀ خلق داستان قرار داده است.

بعضی نویسنده‌ها به‌طرز زجر آوری آدم را می‌خندانند.

باریبای جوان و سرکش خوابیدن روی تشکی از کاه طویله، مرغ دزدیدن و فرار از دست صاحب‌ خانه‌ ها را به فرمان‌ برداری از پدر و تربیت کشیش ترجیح می‌دهد.

روایتی است از حکومت‌ های ناکارآمدی که می‌خواهند جباریتشان را به علم نیز تحمیل کنند و سپس فاجعه می‌آفرینند.

داستان حول محور خاطرات دوران جوانی مردی به نام «ولادیمیر رومانوویچ» می‌چرخد.

بخش اعظم نبوغ بین سال‌های 1935 تا 1937 در شهر برلین نگاشته شد

(داستان نویسان روسی،قرن 19م،سرگذشت نامه لئو تولستوی (1828-1910م))

(داستان های روسی،قرن 20م)