می نشینم روی مبل / دکمه را فشار می دهم / که شکنجه گرم را روشن کنم

«خوش باشیم». باید خوش باشیم که مرگ اروپای دروغ گو و راحت طلب را به چشم دیده ایم

راوی که از مرگ می‌ترسد در کنار داوود و سایر بیماران در سور شبانه به نوای تار پیرمردی بیمار گوش می‌دهد

او در پایان گفت، من مرسیه هستم، تنها، بیمار، در سرما، پیر، نیمه دیوانه و بدون هیچ راه پس و پیش

آدم درد را از یاد می برد، اما خطر نزول درد را هرگز

رمان خون خرگوش قصه‌ گودال است