نظم او شیرین و نثرش دلنشین و آهنگین است

این کتاب تعیین کننده ترین خدمت در قرن ما به فهم مقایسه ای و تکاملی روابط میان دین و جامعه...

دوستت دارم همانطور که بعضی چیزهای تاریک را باید دوست داشت / در خفا، میان سایه و روح.

تک تک آدمها را دوست می داشتم، اما هیچگاه به حضور در جمع آنان اشتیاق چندانی نداشتم. هیچگاه در نظر اول از کسی خوشم نیامده است؛ گمان نمی کنم هرگز در کوپه قطار با کسی که نمی شناختم حرف زده باشم.

ویکتور هوگو در کتاب بینوایان، روابط اجتماعی، جغرافیا و بخشی خاص از تاریخ فرانسه را به شیوه‌ای اعجاب‌انگیز به تصویر می‌کشد.

سحرگاه شبی بسیار سرد در اواخر زمستان سال ۱۸۹۷ که سرمای هوا آدم را منجمد می کرد کسی چنان شانه ام را تکان داد که از خواب بیدار شدم. هولمز بود