در مسافرخانه‌ای دورافتاده در سرزمینی بی‌افق مادر و دختری زندگی می‌کنند که رؤیای رفتن در سر دارند. پسر خانواده پس از بیست سال دوری به سرزمینش باز می‌گردد که مادر و خواهرش را بازیابد و خوشبختشان کند. او را به جا نمی‌آورند. آلبر کامو از این «سوء تفاهم» تراژدی مدرن و تکان‌دهنده‌ای می‌آفریند.

تئاتر تنها تصویر زندگی نیست، بلکه می‌تواند زندگی را زندگی‌تر کند، فشرده و گویاتر به نمایش بگذارد. به تدریج دریافتم؛ می‌توانی آنچه از آرزوها که در واقعیت انجام نیافته را در خیال خلق کنی، از صافی وجود خود عبور دهی، به باور بنشانی ، و بر صحنه به نمایش بگذاری. آنگاه که دانستم بر روی چهار تکه الوار با ساده ترین ابزار و انسانی ایستاده در لکة‌ی نور می‌توانی دنیائی بسازی لبریز از مفاهیم پر رمز و راز ، آنگاه که دانستم تئاتر به معنای درست کلمه می‌تواند قدرتی باشد به حیرت انگیزی کائنات و بی‌پایان مثل کائنات ... پس واقعاً تئاتری شدم، و این صحنه خانه‌ی من شد.

چرا من این را از یاد بردم آنگاه که خرد را سودی نیست خردمندی دردی است؟ این گونه به تمسخر در من منگر اگر هم اینک در کار نگریستنی!

هرگز این تلاش فانی را برای فرزندان یا همسری انجام نمی‌دادم، همسری که دیگری می‌تواند جایگزینش شود یا فرزندی که می‌توان یکی دیگرش را باردار شد اما چون پدر و مادرمان مرده‌اند نمی‌توانستم به برادران تازه‌ای امید داشته باشم....

پرچ زیتونتسیان (Պերճ Արմենակի Զեյթունցյան‎؛ زادهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۱۹۳۸ - درگذشته ۲۱ اوت ۲۰۱۷) یک فیلم‌نامه‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و سیاست‌مدار اهل ارمنستان بود.