آورچنکو ساده می‌نویسد. زبانش مفهوم و بی پیرایه است و این خود گواهی است بر صداقتش.

در طی جنگ جهانی، حکایت یک تبعیدی است که تبعیدگاهش یکی از شهرهای آناتولی است. هیچ کس دری را که او به صدا در آورده است باز نمی‌کند؛ هیچ کس به او کار نمی‌دهد. با انسان‌های سرد و بی‌احساس محاصره می‌شود. با بغرنج‌تر شدن و افزایش فشار اجتماعی این طرد شدگی وحشتناک به گرسنگی تبدیل می‌شود. مرگ تحمیل می‌شود...

"بلوای برزخ" روایتی است جسته و گریخته از عشق و عدالت، عشق افلاطونی و عشق سنتی که هرکدام در نیمه‌های راه از نفس افتاده‌اند.

"سه اکسیر" مجموعه‌ی چهار داستان کوتاه است...

راویِ سیاه‌پوست کتاب "نمک به حرام"، با طنزی نیش‌دار و تندوتیز، و زبانی گاه عامیانه و گاه شاعرانه، جامعۀ امروز امریکا را به نقد می‌کشد و به‌خصوص بر سنت‌های ریشه‌دار نژادپرستی و بحران عدالت انگشت می‌گذارد.

روزها سپری می‌شوند و من همچنان مملو از حیرتم و مایلم بدانم معنی تمام چیزهایی که آن شب به یادماندنی دیدم چیست.