آدم منتظر است آن نخ کشیده شود که نمی شود...

راه‌ پله تاریک و پلکان فرسوده بود. به در که کوبیدم انگار طنینی تهی داشت

آن روز هوا بسیار سرد اما صاف بود

ادبیات جهان برای نوجوانان

گذشته به درد ما نمی خورد. آینده پر از دلواپسی است. فقط حال واقعیت دارد.

شبی که تنهایش گذاشتند فلیثیانو روئلاس از کسانی که جلوتر از او بودند، پرسید: «چرا این قدر یواش می روید؟ این طوری خوابمان می گیرد