این کتاب به طور خاص در دوره اول حیات فکری فوکو قرار می گیرد و تا حدود زیادی تحلیل هایی شبیه به آنچه در کتاب رساله جنون و پیدایش کلینیک آمده ارائه می کند تحلیل دغدغه های فوکو در خصوص کارکردهای مثبت یک امر غیر مقبول در این کتاب ما را به یاد تحلیل های وی در خصوص جنون در عصر نوزایی می اندازد آنجا که میگوید در عصر نوزایی دیوانگان از بی خردی جهان و حقیقت حقیر انسان خبر می دادند.... هیچ چیز قادر نیست دیوانه را به حقیقت یا خرد برساند. اما با وجود همه گفته های بی معنای دیوانه جنون بی معنا نیست انگاره فوکو در خصوص نوشتن و مرگ در این کتاب همچنین یادآور تحلیل های وی در خصوص کالبد مرگ و کرانمندی در کتاب پیدایش کلینیک است.