ایدهی اصلی کتاب این است که تئاتر، از تجلیات نخستینش تاکنون، اساساً تسخیر شده است. اگر چه در تمام فرمهای هنری ممکن است متریال بهکار رفته، بارها و بارها مجدداً مورد استفاده قرار بگیرد، تأکید کارلسن بر این است که میان خاطرات فردفرد تماشاگران و گرایش ظاهراً جهانشمول نمایشنامهنویسان، بازیگران، کارگردانان، طراحان و مدیران به بازیافت عناصر روایی، ژستها، مفاهیم، چیدمان های صحنه و طراحیهای ساختمانها پیوند نزدیکی وجود دارد.