داستایفسکی در کتاب نیه توچکا می‌خواست زنی را به تصویر بکشد که بااستعداد و دارای اراده‌ای فولادین بود، کسی که به‌راحتی زیر بار جامعه خرد نمی‌شد و می‌توانست قهرمان اصلی یک رمان باشد.

زن حتی برای نیم ساعت فرصت نداشته که در اتاقی از آن خود فارغ از وظایفش به نوشتن بپردازد. دلایل دیگر از دیدگاه وولف نداشتن پول و امکان تحصیل برای زنان است.

شوپنهاور زندگی را سراسر «سپری کردن» و «پشت سر گذاردن» دانسته و هدف زندگانی را نه لذت‌جویی، که فرار از رنج‌ها معرفی کرده است.