یادگارنامه استاد دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی به پاس پنجاه سال پاسداری از فرهنگ ایران و اسلام

«قلب» - که غزالی آن را مکان غیر جسمانی و فناناپذیر معرفت انسان تعریف می‌کند - مشابه چیزی است که فلاسفه آن را نفس ناطقه می‌خوانند.

در قرن پنجم گاهشمار اسلام حدود اواسط قرن یازدهم میلادی، عالم برجسته‌ای به نام ابو القاسم عبد الکریم بن هوازن قشیری (متوفی ۴۶۵ ق /۱۰۷۲ میلادی) در شهر نیشابور می‌زیست. در آستانه شصت سالگی قشیری درصدد نگارش اثری برآمد که شور یادگیری و گستردگی تجارب وی را در بر می‌گرفت. بدین ترتیب در سال ۴۳۷ ه.ق (۶-۱۰۴۵) میلادی قشیری دست به قلم برد و اثر مورد نظر خود را به رشته تحریر در آورد. کتاب مزبور تفسیر آیه به آیه قرآن از ابتدا تا آخر آن بود...