کتاب استاد صوفی و عالم قرآن (ابوالقاسم قشیری و لطائف الاشارات)

در قرن پنجم گاهشمار اسلام حدود اواسط قرن یازدهم میلادی، عالم برجسته‌ای به نام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری (متوفی ۴۶۵ ق /۱۰۷۲ میلادی) در شهر نیشابور می‌زیست. در آستانه شصت سالگی قشیری درصدد نگارش اثری برآمد که شور یادگیری و گستردگی تجارب وی را در بر می‌گرفت. بدین ترتیب در سال ۴۳۷ ه.ق (۶-۱۰۴۵) میلادی قشیری دست به قلم برد و اثر مورد نظر خود را به رشته تحریر در آورد. کتاب مزبور تفسیر آیه به آیه قرآن از ابتدا تا آخر آن بود. قشیری عنوان لطائف الإشارات را برای کتاب خود برگزید که به لایه‌های متعدد معنایی آیات اشاره دارد. قشیری طبق شیوه متداول خود این تفسیر را به صورت مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها به حلقه شاگردان خود تعلیم داد. بعدها، نوه وی که عالم برجسته زمان خود بود، این کتاب را در شبه قاره هند در جنوب آسیا منتشر کرد. تفسیر لطائف الإشارات به غرب و سپس شمال آفریقا راه یافت. قرن‌ها بعد علمای غربی در تألیفات خود به این کتاب استناد کردند. سال‌های متمادی علمای غربی و شرقی این کتاب تفسیر را برجسته‌ترین کتاب قشیری، بخشی از میراث ماندگار وی، محسوب می‌کردند. هدف از نگارش کتاب حاضر، بررسی سنت‌های فکری و معنوی اثرگذار بر تفسیر لطائف الإشارات و مؤلف آن است.