ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد_ به گرفتــــــار رهایی نتوان گفت آزاد...

دوستت دارم همانطور که بعضی چیزهای تاریک را باید دوست داشت / در خفا، میان سایه و روح.

خداحافظی‌های بدون توضیح از همه دردناک‌تر هستند.

با پوست سیاهم با رخت ساده‌ام با قلب عاشقم من در شیارهای آبی ذهنم نشسته‌ام

من بازماندۀ شاخساری کوچکم که طاقت برف را نداشت...

می‌خواهم معشوق من باشی تا پیروزی شعر بر تپانچه و صداخفه کن...