کتاب ما با هم پیر نمی‌ شویم

محور کتاب سه ایده و پرسش اساسی است: اول این‌که سبک چگونه در سینما تغییر می‌‌کند؟ از درون هنر یا از بیرون آن؟ با اراده‌ی شخصِ فیلم‌ساز، از خلالِ آنچه آلوئیس ریگل «خواستِ هنر» می‌نامد، یا با حرکتِ روحِ تاریخ؟ پرسشِ دوم کمتر تاریخی و بیشتر زیبایی‌شناختی است: ماخولیا چطور در سینما فرمی هنری به خود می‌گیرد؟ چه رابطه‌ ای میان غم، زمان، و تصویر وجود دارد؟ اندوه چگونه در میزانسن‌ و تدوین متجلی می‌ شود و بر بدن‌ها اثر می‌‌کند؟ دست آخر، پرسش سوم اهمیتی فراتر از مسائل زیبایی‌ شناختی و تاریخی دارد و دغدغه‌‌‌ای وجودی و کیهانی را بازتاب می‌‌دهد: چگونه می‌ توان میان آشوب و منطق تعادل برقرار کرد؟ چگونه می‌‌توان فیلمی ساخت ــ یا زندگی‌‌ای را زیست ــ که هم‌ زمان تصادفی و ضروری باشد؟ والری به‌درستی می‌‌گفت: «دو خطرْ پیوسته جهان را تهدید می‌‌کنند: نظم و بی‌‌نظمی.» به چه شیوه‌ ای می‌‌توانیم جهانمان را یک‌جا از خطر این هر دو نجات دهیم؟ چگونه تضاد میان نظم بیرونی و آزادی درونی را از میان برداریم و به نظمی دل‌ بخواهی یا آزادی‌‌ای قاعده‌‌مند برسیم؟ این کتاب می‌‌خواهد نشان دهد سینمای پسا موج نو پاسخی است زیبا، جدی، و غمگین به هر سه پرسش بالا.