ره چنان باریک و رهروان بسیار؛ شب نمادی است از سرما.

حالا چی ژوزه؟ حرف های شیرینت، لحظه های تب و تابت، خوش گذرونی ها کت و شلوار اتوکشیده ت، ، نفرتت، حالا چی؟

انگار دارند هر تکه اش را در هر خواب و کابوس به من می دهند؛ نامی که خاموش می شود

بخند بر شب بر روز، بر ماه بخند بر پیچاپیچ خیابان های جزیره، بر این پسر بچه کمرو که دوستت دارد ....

ترا من چشم در راهم شباهنگام