کتاب "لندن – 1939"، دفتر شعرهای آزاد علیرضا بهرامی با ترجمه کاترین کریکونیوک است.

قطار می‌رود تو می‌روی تمام ایستگاه می‌رود و من چقدر ساده‌ام که سال‌های سال در انتظار تو کنار این قطار رفته ایستاده‌ام و همچنان به نرده‌های ایستگاه رفته تکیه داده‌ام!

اصوات با شتاب از حنجره ها می گریختند فرصت نبود! باید میان اصوات «ت» را در گلویم اسیر می کردم ...

مدادرنگی خنده های جا مانده توی اتاق...

راستی چه کسی بال هزاران را شکست؟

روزی با چشمان شسته به تهیدستان نگریستم،