روح رفته می کوشد به تن برگردد...

در کهکشان براده های آهن می بینم ستاره ای در جای خودش نیست

مجموعه ای است از سروده های نو....

چند ورقه مه می پیچم لای روزنامه ...

شب، از نفس سرد زمان می خواند از روح مه آلود جهان می خواند بر سردر هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می خواند

نمی‌دانم چه بگویم. عشق بازی بود دیگر! سرو سری که مثل همیشه با لبخندها و دزدیده نگریستن‌ها و چشمک زدن‌ها آغاز می‌شود و از دیدارهای گه گاهی و طنازی و رمیدن‌ها و آرمیدن‌ها مایه می‌گیرد.