چه سعادتی دارد شانه‌ ای كه لای موهایت گیر می‌كند

آغوش من از سفر پر است و در این هتل بی ستاره عاشق آسمان تهرانم که نگاه مرا برای خودم می خواهد

دلم را به خاک وطن بسپارید مگر که در آن هوا باز ایستد...

در شهر من آن گریخته از روستای ویرانم که در اتاقی از این شهر کهنه مهمانم

خوشبختی او فراتر از کانون خود اما نه جدا از آن باغچه‌ای بر پشت بامی بود