تنهایی درون مایه‌ای است که بسیاری از شعرهای گلوک، هر یک به شکا و شیوه‌ای، نقشش را بر خود دارند.

(شعر اسپانیایی، قرن 20 م)

شبی بیدار شد از خواب و گفت: خدای من! این چه معمایی‌ ست...

تنهایی بی نهایت شعر بی وطن و انسان تنهاست...