کتاب شب نشینی بعد از مراسم تدفین

سایۀ رقصان او آویخته از سقف، آویخته از تیرک چوبی. می خواهم طناب را از گردنش وا کنم. دستم نمی رسد. ریحان آونگان از طناب می خندد و می گوید: «ولش کن. این طوری راحت تر می خوابم. دستهایم را ببین...» بعد انگشت هایش را می گیرد جلوی دهانش و به آن ها فوت می کند. انگشت ها بخار می شوند. چشم ها، موها، لباس ها، درودیوار خانه، ستون ها و تیرک چوبی سقف هم. عقب عقب می روم و روی لبۀ زوال می ایستم