نه داوودم که حنجره ام را از گل بهشت سرشته باشند نه از فرشتگانم که خلقتم...

بالای سرم نشسته و ماه من است...

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم....

بخوانم من برایت داستانی اگه عقلت رسه تو کف بمانی ای رفیق عاقل و دانا...

چشمه جوشید و جویبار نشد رود کوشید و آبشار نشد...