بر بساط اعدام زاده شدم، عمرم آن قدر کوتاه بود که به باز جویی جلادم نیز نرسید

تمام مردها را... جلو گلوله فرستادی... فرمانده.....

شب، از نفس سرد زمان می خواند از روح مه آلود جهان می خواند بر سردر هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می خواند

باور کنید من هم ادامه زندگی را بعد از این شعر نمی دانم بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم و این بار کارد را که می شویم انگشتانم را فراموش کنم...

چشمه جوشید و جویبار نشد رود کوشید و آبشار نشد...

صدای پر زدنی می شنوم که پنهان از بالای سرم می گذشت و آواز زنی شب بیدار در ساحلی در سرزمینم