بر بساط اعدام زاده شدم، عمرم آن قدر کوتاه بود که به باز جویی جلادم نیز نرسید

من به خانه برگشته ام با هندوانه ای سرخ...

تمام مردها را... جلو گلوله فرستادی... فرمانده.....

شب، از نفس سرد زمان می خواند از روح مه آلود جهان می خواند بر سردر هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می خواند

باور کنید من هم ادامه زندگی را بعد از این شعر نمی دانم بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم و این بار کارد را که می شویم انگشتانم را فراموش کنم...

زندگی چیزهای زیادی از ما می گیرد...