کتاب سپیده دمان شهرزاد

عاشقانه همه روایتهای موفق چیزی جز زنجیره ای از تعليق و غافل گیری نیستند. با رویکردی مبتنی بر سنتهای صوری و محتوایی در تحلیل گفتمان روایی کتاب حاضر به دنبال بررسی و یافتن امکانات و محدودیت های روایی انواع کانونی سازی در ایجاد تعلیق و غافل گیری است. همچنین کتاب تلاش میکند دلیل زیبایی شناختی استفاده از یک کانونی سازی غالب در شش رمان فارسی از گونه ها و زیرگونه های عامه پسند بامداد خمار) عامه پسند پلیسی معمایی شهباز و جغدان، رئالیستی (همسایه ها ناتورالیستی سنگ صبور) مدرن بوف کور و پسامدرن شب ممکن را تبیین کند. برای مبانی نظری این پژوهش از نظریه های روایت شناسی ریمون کنان درباره ی انواع کانونی سازی و وجوه گوناگون آنها، نظریه هیچکاک درباره دامنه اطلاعات داستان و نیز تلفیق و گسترش آنها استفاده شده است.
دانشجویان و پژوهشگران ادبیات داستانی مخاطبان اصلی این کتاب هستند.