کتاب رمال

تن کرختم را از جا کندم و ایستادم. دمی گرفتم و با خستگی عقب گرد کردم تا به سمت خانه بروم که ناگهان با کسی سینه به سینه شدم.
جیغی زدم و ترسان گامی به عقب گذاشتم؛ خودش بود، ایلیا!
با همان لباس‌هایی که امروز تنش دیده بودم. اخم‌هایش به شکل فجیعی در هم بود و در حالی که به وضوح با آن نگاه ترسناکش برایم خط و نشان می‌کشید، پرسید:
واسه چی اون جعبه رو خاک کردی؟
صدایش صدای ایلیا نبود بلکه صدای همان رمال بود. همان تناژ ترسناک را داشت و بند دلم را پاره می‌کرد.
با لحنی لرزان لب زدم:
-تو... تو اینجا...
انگار دیگر از برملا شدن ماهیتش هراسی نداشت. شاید هم می‌دانست دستش برایم رو شده است. گامی جلو آمد. دوباره دچار همان فلج خواب شده بودم. انگار پاهایم به زمین میخ شده بود که قادر نبودم عقب بروم...