کتاب دارک

دستانم گره‌ی کوری خورده بود پشت گردنش و حالا حالاها قصد باز کردنش را نداشتم. اصلا چرا بازش می‌کردم؟ وقتی گفته بود دوستم دارد، وقتی این طور نگرانم بود، وقتی لبخند لبش واقعی و از ته دل بود، وقتی با نوازشش از خواب بیدار شـده بـودم، وقتی دعوایم کرد که چرا مواظب خودم نبودم؟!... چرا باید سانتی متری فاصله می‌گرفتم از او؟ مگر جز آغوشش جای دیگری داشتم که امن‌ترین باشد برایم؟ و این... یعنی آرامش یعنی زندگی! یعنی بردیـا تـا حدودی کوتاه آمده بود و بعد از این من بودم که باید تلاش می‌کردم.
- همتا!
صدایم زد و من، هیچ‌جوره نمی‌خواستم جدا شوم از آغوشی که بعد از مدت‌ها، با عشق نصیبم شده بود. لبهایم را کشاندم سمت گوشش، زمزمه کردم:
- جون دلم؟!