زمانی که با آن مرد خپله داشتیم پدرم را بر سکویی از موزائیک های خال خالی سفید و سیاه میشستیم مدام حس میکردم پدر لبخند میزند؛ نه اینکه فقط لبخند بزند، بلکه انگار به من لبخند میزد.

این شرح کوچک را به این امید نوشتم که شاید اندکی از زوایای متروک یا تاریک ذهن و زندگی شوپنهاور تصویری روشن تر ارائه کند.