می‌ایستم پای پنجره. آسمان، آن‌سوی این اتاق، پشت این دیوارهای قطور گچی، آن سمت کله‌ی محدود و فکرهای کوتاه من، وسیع و روشن است و رنگی فروتن دارد، بدون لکه‌ای ناجور یا خطی ناهموار، بی‌وزن، بی‌نیاز، خاموش.

نویسندگان یادگاری ها یکی یکی، در مکان هایی که خودشان برای فیلم برداری انتخاب کرده اند جلوی دوربین می آیند و سرگذشت خود را شرح می دهند.

داستان های کوتاه زنان افغانستان...

روایتی دست‌ اول از روزهای سقوط کابل...

قصه دختری به نام روشنک که بختی خاکستری دارد، یا سپیدبختی در انتظار اوست یا سیاه بختی

عشق به دیگری ضرورت نیست حادثه است